Αυτές της μέρες με την ευκαιρία των ολιγοήμερων διακοπών του Πάσχα, κατάφερα να πραγματοποιήσω μερικούς περιπάτους στην περιοχή της Αλαγονίας, όπου είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω την φυσική ομορφιά του τόπου.
Η μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε το βουνό είναι μια μακρινή ανάμνηση. Η χλωρίδα και η πανίδα έχει επιστρέψει. Μια γέρικη χελώνα συναγωνίζεται το νωχελικό βάδισμά μου. Μια σαλαμάνδρα 
πανέμορφη με παρατηρεί περίεργη. Φωτογραφίζω άνθη
και ποτάμια. 
Χωρίς να το καταλάβω έχω φτάσει στον Άγιο Γεώργιο. Κόσμο βλέπω. Γνώριμες φυσιογνωμίες. Ρίχνουν τσιμέντα.
Η παρέα κατασκευάζει
σκαλοπάτια από τον δρόμο (ασφαλτοστρωμένος πια και πολυσύχναστος) ως το εκκλησάκι.
-Και πώς θα πηγαίνω πάνω με το αμάξι: ρωτάω ο τεμπέλης της πόλης.
-Εάν θες να βοηθήσεις κάτσε αλλιώς…. Ήρθε η απάντηση.
Τραβώ τις φωτογραφίες της ομήγυρης και την κοπανάω πριν με βάλουν πραγματικά να δουλέψω. Πιο κάτω η τύχη συνεχίζει να είναι με το μέρος μου. Ο ανακατασκευασμένος νερόμυλος του Ρεντίφη είναι ανοικτός και έχει κόσμο. Τα αδέρφια Γιαννόπουλοι 
που με τόσο μεράκι 
προσπαθούν να τον φέρουν στην αρχική του μορφή είναι εκεί. Τρυπώνω για μία ξενάγηση και μπόλικες φωτογραφίες.