Οι τύψεις πια, με πνίγουν. Αισθάνομαι ένοχος και συνένοχος με πολλούς άλλους, που από το νόμο υποχρεώνονται να ενεργούν επαγρυπνούν, αλλά δυστυχώς ουδέν πράττουν.
Ένοχος. Ως πατέρας, ως δημότης Λεύκτρου, ως πολίτης, ως απλός άνθρωπος. Για έναν και μόνο λόγο ότι, ως Πόντιος Πιλάτος, νίπτω τας χείρας μου σε όσα τραγικά συμβαίνουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα τελευταία 20 χρόνια, μέσα στα οποία θάψαμε 1617 παιδιά, από το άνθος του τόπου, το μέλλον μας, θυσία στο βωμό τις ταχύτητας, της απερισκεψίας, του παραλογισμού αλλά και της εγκληματικής αδιαφορίας όλων μας.
Είμαι ένοχος. Γιατί ενώ μπορούσα, δεν τόλμησα να ενεργήσω όταν, όσο και όπου έπρεπε. Δεν έπιασα τα παιδιά μου, τα παιδιά του συγγενή, του φίλου, του γείτονα, τα παιδιά της Μάνης. Και να τα συζητήσω. Να τα ρωτήσω γιατί ξεκινούν τη διασκέδασή τους τα μεσάνυχτα. Αν γνωρίζουν πόσα, τι και πότε να καταναλώνουν αλκοολούχα ποτά.
Δεν μίλησα και στους γονείς τους για το ίδιο πρόβλημα. Δεν με έπιασαν και αυτοί για τα δικά μου παιδιά. Και έτσι, στο σύνολό της, η κοιμωμένη κοινωνία μας επέτρεψε να δημιουργηθεί στο βωμό και μόνον της ευδαιμονίας και ,του κέρδους ένας τρόπος ζωής των νέων μας τόσον αντίθετος με τα ήθη και τα έθιμα μιας μανιάτικης οικογένειας.
Είμαι ένοχος. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, δεν απευθύνθηκα εγκαίρως, εγκύρως και εγγράφως: Στους τοπικούς κοινοτικούς άρχοντες, για το πώς αδειοδοτούνται, πώς λειτουργούν αλλά και πώς τιμωρούνται, αν χρειασθεί, τα κέντρα διασκέδασης, τα μπαρ, τα καφωδεία.
Στην Αστυνομική Διεύθυνση Μεσσηνίας, για τα μέτρα καλύτερης αστυνόμευσης σε όλα τα επίπεδα που απαιτούνται, ιδίως το καλοκαίρι, όπου πληθυσμός και τροχαία κίνηση δεκαπλασιάζονται. Στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας, για τη διαπλάτυνση, συντήρηση, σήμανση και διαγράμμιση του επαρχιακού δρόμου και Στην Εισαγγελία Καλαμάτας για την επίβλεψη και άμεση παρέμβαση, όπου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, δεν επιβάλλονται, πολλαπλώς ενδεχομένως καταστρατηγούνται. Είμαι συνένοχος, με πολλούς από τους παραπάνω.
Αφού, στην ηπιότερη γι’ αυτούς περίπτωση και ενώ: παραμελούν τα καθήκοντά τους, δεν αφουγκράζονται και αγνοούν τα κοινωνικά προ βλήματα της περιοχής, δεν εισηγούνται, ούτε λαμβάνουν μέτρα, δεν ενεργούν ως προμηθείς, δεν εκπροσωπούν ένα κράτος που υποτίθεται ότι υπάρχει για τους πολίτες του και ιδιαίτατα τους νέους του. Εγώ τους ανέχομαι και νίπτω τας χείρας μου ως Πόντιος Πιλάτος. Αλλά, ως εδώ πια.
Είμαι συνειδησιακά υπο χρεωμένος να πράξω από τούδε και στο εξής, όσα από αδιαφορία, μακαριότητα αναλγησία και φόβο, δεν έπραξα. Στη μνήμη των αδικοχαμένων νιάτων, να αγωνισθώ προς πάσα κατεύθυνση, μόνος και μετά πολλών. Προς άρση και εξάλειψη όλων εκείνων των αιτίων και παραγόντων που μας οδηγούν σε τραγωδίες, είμαι έτοιμος να εκλιπαρήσω, να συμπαραταχτώ να υποδείξω, να συνδράμω αλλά και δυναμικά και ανυποχώρητα ν’ απευθυνθώ προς κάθε αρμόδιο. Είμαι εδώ. Έτοιμος και αποφασισμένος.
Για όλα.
Του Μιχάλη Δημ. Κατσικέα